Opracowała: mgr Aleksandra Nowacka

Szybkość charakteryzuje zdolność do wykonywania działań ruchowych w najmniejszych da danych warunków odcinkach czasu. Mieści ona w sobie trzy składowe tj.: czas reakcji, czas pojedynczego ruchu i częstotliwość ruchów. Szybkość, podobnie jak inne cechy motoryczne, podlega uwarunkowaniom wynikającym z ontogenezy. Bywa ona utożsamiana z prędkością, jednak nie należy mylić tych dwóch pojęć. Prędkość jest bowiem wielkością fizyczną wyrażoną drogą i czasem, a szybkość to cecha motoryczna określana w jednostkach czasu.

Z punktu widzenia fizjologii wysiłek szybkościowy jest pracą o maksymalnej intensywności, dla której energia niezbędna do skurczów mięśni czerpana jest głównie z procesów beztlenowych. Całość pracy zachodzi w warunkach narastającego długu tlenowego, który może być wyrównany dopiero po zaprzestaniu pracy. Do podstawowych czynników fizjologicznych, od których zależeć będą możliwości szybkościowe zaliczamy:

• wielkość
• zasobów energetycznych w mięśniach (głównym źródłem energii jest gikogen),
• zdolność wytwarzania energii w warunkach beztlenowych,
• zdolność wykonywania pracy przy zaburzonej równowadze środowiska wewnętrznego ustroju,
• zdolność do wytwarzania energii w warunkach tlenowych.

W treningu szybkości wyróżniamy trzy elementy składowe: właściwy trening szybkości, trening wspomagający i doskonalenie czasów reakcji. Trening szybkości, choć charakteryzuje się na ogół pracą o maksymalnej intensywności i krótkim czasie trwania, nie obejmuje tylko i wyłącznie ćwiczeń o takiej specyfice. W pracy nad szybkością rzadko stosuje się intensywność niższą niż 75%.

Dobór metody kształtowania szybkości zależny jest od celu, jaki sobie obierzemy. Należy jednak pamiętać, że możliwości szybkościowe zawsze współwystępują z innymi składowymi przygotowania sprawnościowego, a także technicznego i taktycznego.

Bibliografia:

1. Czarkowska – Pączek B., Przybylski J. (2006): Zarys fizjologii wysiłku fizycznego. Podręcznik dla studentów. Wrocław, Elsevier Urban & Partner.
2. Górski J. (2011) (red.): Fizjologia wysiłku i treningu fizycznego. Wyd. Skryptowe, 131. Kraków, AWF.
3. Górski J. (2008): Fizjologiczne podstawy wysiłku fizycznego. Warszawa, PZWL.
4. Kozłowski S., Nazar K. (1999): Wprowadzenie do fizjologii klinicznej. PZWL, Warszawa.
5. Sozański H., Czerwiński J., Sadowski J. (2013): (red.) Podstawy teorii i technologii treningu sportowego. T1, Biała Podlaska, AWFiS.
6. Sozański H.,  Sadowski J., Czerwiński J. (2015): Podstawy teorii i technologii treningu sportowego, T. 2, Warszawa, Biała Podlaska AWF.

Opracowała: mgr Aleksandra Nowacka

Szybkość charakteryzuje zdolność do wykonywania działań ruchowych w najmniejszych da danych warunków odcinkach czasu. Mieści ona w sobie trzy składowe tj.: czas reakcji, czas pojedynczego ruchu i częstotliwość ruchów. Szybkość, podobnie jak inne cechy motoryczne, podlega uwarunkowaniom wynikającym z ontogenezy. Bywa ona utożsamiana z prędkością, jednak nie należy mylić tych dwóch pojęć. Prędkość jest bowiem wielkością fizyczną wyrażoną drogą i czasem, a szybkość to cecha motoryczna określana w jednostkach czasu.

Z punktu widzenia fizjologii wysiłek szybkościowy jest pracą o maksymalnej intensywności, dla której energia niezbędna do skurczów mięśni czerpana jest głównie z procesów beztlenowych. Całość pracy zachodzi w warunkach narastającego długu tlenowego, który może być wyrównany dopiero po zaprzestaniu pracy. Do podstawowych czynników fizjologicznych, od których zależeć będą możliwości szybkościowe zaliczamy:

• wielkość
• zasobów energetycznych w mięśniach (głównym źródłem energii jest gikogen),
• zdolność wytwarzania energii w warunkach beztlenowych,
• zdolność wykonywania pracy przy zaburzonej równowadze środowiska wewnętrznego ustroju,
• zdolność do wytwarzania energii w warunkach tlenowych.

W treningu szybkości wyróżniamy trzy elementy składowe: właściwy trening szybkości, trening wspomagający i doskonalenie czasów reakcji. Trening szybkości, choć charakteryzuje się na ogół pracą o maksymalnej intensywności i krótkim czasie trwania, nie obejmuje tylko i wyłącznie ćwiczeń o takiej specyfice. W pracy nad szybkością rzadko stosuje się intensywność niższą niż 75%.

Dobór metody kształtowania szybkości zależny jest od celu, jaki sobie obierzemy. Należy jednak pamiętać, że możliwości szybkościowe zawsze współwystępują z innymi składowymi przygotowania sprawnościowego, a także technicznego i taktycznego.

Bibliografia:

1. Czarkowska – Pączek B., Przybylski J. (2006): Zarys fizjologii wysiłku fizycznego. Podręcznik dla studentów. Wrocław, Elsevier Urban & Partner.
2. Górski J. (2011) (red.): Fizjologia wysiłku i treningu fizycznego. Wyd. Skryptowe, 131. Kraków, AWF.
3. Górski J. (2008): Fizjologiczne podstawy wysiłku fizycznego. Warszawa, PZWL.
4. Kozłowski S., Nazar K. (1999): Wprowadzenie do fizjologii klinicznej. PZWL, Warszawa.
5. Sozański H., Czerwiński J., Sadowski J. (2013): (red.) Podstawy teorii i technologii treningu sportowego. T1, Biała Podlaska, AWFiS.
6. Sozański H.,  Sadowski J., Czerwiński J. (2015): Podstawy teorii i technologii treningu sportowego, T. 2, Warszawa, Biała Podlaska AWF.