Szanowny Kliencie

Tekst

Polityka prywatności Akceptuję

Soda oczyszczona w diecie sportowca – praktyczne zastosowanie i protokoły suplementacji

Wodorowęglan sodu (NaHCO3), powszechnie znany jako soda oczyszczona, jest związkiem chemicznym wytwarzanym w organizmie jako anion zewnątrzkomórkowy. Dzięki swoim właściwościom buforującym, które neutralizują nadmiar jonów wodorowych (H+) gromadzących się w mięśniach podczas intensywnego wysiłku, znalazł szerokie zastosowanie w diecie sportowców.

Nagromadzenie H+ prowadzi do zakwaszenia organizmu i uczucia zmęczenia, a utrzymanie równowagi kwasowo-zasadowej (pH) jest kluczowe dla efektywnej pracy mięśni. Wodorowęglan sodu, będący głównym czynnikiem buforującym we krwi, pomaga przywrócić fizjologiczne pH, co wspiera utrzymanie wysokiej produkcji energii i kurczliwość mięśni. Liczne badania potwierdzają jego korzystny wpływ na wydolność fizyczną, a Australijski Instytut Sportu umieścił go w grupie A, czyli w grupie suplementów o udokumentowanej skuteczności i bezpieczeństwie stosowania.

 

Suplementacja sodą oczyszczoną może przynieść korzyści w różnych dyscyplinach sportu, zwłaszcza tam, gdzie występuje intensywny wysiłek, prowadzący do zakwaszenia mięśni. Jest szczególnie zalecana dla sportowców:

  • startujących w wielu konkurencjach jednego dnia,
  • dyscyplin z intensywnym wysiłkiem trwającym od 1 do 10 minut, np. pływanie, wioślarstwo czy biegi średniodystansowe,
  • dyscyplin charakteryzujących się powtarzanymi wysiłkami o wysokiej intensywności, takich jak sporty zespołowe, tenis czy sztuki walki.

Suplementacja w zalecanych dawkach może poprawić wydolność o około 2-3%, wpływając na moc, szybkość i czas trwania wysiłku do odmowy. Dodatkowo, spożycie wodorowęglanu sodu zwiększa ilość jonów sodu (Na+) we krwi, co jest korzystne w sytuacjach, gdy sportowiec intensywnie się poci i traci dużo sodu.

 

Soda oczyszczona, mimo że jest łatwo dostępnym produktem, wymaga odpowiedniego stosowania, aby zmaksymalizować jej działanie i zminimalizować potencjalne skutki uboczne. Najczęściej stosuje się ją doustnie, w postaci proszku rozpuszczonego w wodzie, tabletek lub kapsułek. Warto pamiętać, że proszek należy rozpuścić w wodzie o temperaturze pokojowej, ponieważ ulega rozkładowi w temperaturze powyżej 50°C. Kapsułki i tabletki są często bardziej akceptowalne przez sportowców. Na rynku dostępne są również preparaty w formie żelu lub balsamu do stosowania na skórę.

 

Suplementację można stosować jednorazowo lub przez dłuższy czas. Istnieją dwa główne protokoły:

 

1. Protokół jednorazowy:

Zaleca się przyjęcie dawki od 200 do 400 mg na kilogram masy ciała, połączonej z posiłkiem bogatym w węglowodany (około 1,5 g na kilogram masy ciała węglowodanów) na 120-150 minut przed wysiłkiem fizycznym. Posiłek ten dodatkowo wspiera działanie buforujące NaHCO3 i zmniejsza ryzyko problemów żołądkowo-jelitowych. W celu lepszej tolerancji, obliczoną dawkę można podzielić na kilka porcji i przyjmować w ciągu 30-60 minut.

 

2. Protokół wielodniowy:

Alternatywną metodą jest suplementacja dawką 500 mg na kilogram masy ciała, podzieloną na kilka równych porcji (np. 100 mg/kg masy ciała z trzema głównymi posiłkami i dwiema przekąskami) przez okres do pięciu dni przed zawodami oraz w dniu zawodów.

 

Warto podkreślić, że skuteczność suplementacji jest indywidualna i może zależeć od czasu przyjęcia preparatu, jego formy oraz podatności sportowca na problemy żołądkowo-jelitowe, które są główną dolegliwością związaną z jej stosowaniem.

 

Przed rozpoczęciem suplementacji, kluczowa jest konsultacja z lekarzem i/lub dietetykiem, aby opracować indywidualny protokół. Ważna jest również współpraca z trenerem w celu przetestowania schematu żywieniowego w różnych wariantach treningowych. Indywidualne podejście jest niezbędne, ponieważ reakcja organizmu na suplementację NaHCO3 jest bardzo zróżnicowana.

 

Piśmiennictwo:

  1. (dostęp 30.07.2025),
  2. B. i in. International Society of Sports Nutrition position stand: sodium bicarbonate and exercise performance. J Int Soc Sports Nutr, 2021, 18(1), 61,
  3. Frączek, B., Krzywański J., Krysztofiak H. (red.). Dietetyka sportowa. Wyd. PZWL, 2019.

Galeria zdjęć