Opracowała: mgr Aleksandra Nowacka

Niedawno pisaliśmy o Crossficie w kontekście urozmaicania i wzbogacania podstawowego treningu o inne formy aktywności fizycznej. Dziś swoją uwagę chcielibyśmy skupić na sportach i sztukach walki, a dokładnie na tym czym się one różnią i jaki mają charakter poszczególne ich odmiany.

Bardzo często myli się pojęcia sztuk i sportów walki, nieraz są one ze sobą utożsamiane, a to błąd. Sztuki walki trenuje się po to, aby wzmocnić siłę fizyczną, poznać techniki walk i ich filozofię. Poprawiają nie tylko kondycję fizyczną, ale zgodnie z ideologią także sferę mentalną i emocjonalną (duchową). Sztuki walki nie są nastawione na agresję, w przeciwieństwie do sportów walki, które mają na celu skuteczne pokonanie przeciwnika. Najpopularniejsze rodzaje sztuk walki to te wywodzące się z krajów Dalekiego Wschodu tj. Japonii, Chin, Korei czy Tajlandii. Wykazują one głęboki związek z filozofią buddyjską rozprzestrzenioną w tej części świata. Ich domeną nie jest rywalizacja i agresja, lecz spokój i umiejętność zapanowania nad swoimi odruchami. Przekazują ponadto uniwersalne wartości takie jak szacunek dla przeciwnika, dyscyplina, umiejętność trzymania nerwów na wodzy, konieczność samodoskonalenia i samokontroli.

Sztuki i sporty walki uczą samoobrony, dzięki czemu zwiększają pewność siebie oraz poczucie własnej wartości. Poprawiają także sprawność i kondycję fizyczną, koordynację i wydolność organizmu, znacznie poprawiają także zdolności poznawcze. Korzystnie wpływają na nie tylko na ciało, ale i na umysł. To także świetny sposób na radzenie sobie ze stresem i rozładowanie negatywnych emocji. Mają utylitarny charakter i świetnie sprawdzają się rówież wśród służb mundurowych.

Do najpopularniejszych sztuk walki zalicza się m.in.:

• Kung fu – chiński styl walki, w którym style są wzorowane na różnych zwierzętach – lamparcie, wężu, żurawiu, tygrysie i smoku. W stylu chodzi o to, aby móc obronić się nawet przed większym przeciwnikiem, dlatego bazuje się na poznaniu czułych słabych punktów przeciwnika.

• Karate – styl walki wymyślony w celu obrony bez stosowania broni. Stosuje się w nim wiele uderzeń i kopnięć, w trakcie których wydaje się charakterystyczne odgłosy, mające z jednej strony skumulować energię i skupienie a z drugiej wpłynąć na percepcję przeciwnika. Jednak jego nadrzędnym celem jest pokonanie przeciwnika bez użycia przemocy. Liczy się tutaj przede wszystkim aspekt duchowy oraz siła charakteru.

• Judo – nadrzędnym celem jest doskonalenie samego siebie. Tutaj stawia się na szybkość, zwinność oraz świadome stosowanie siły lub wykorzystywanie siły przeciwnika przeciwko niemu samemu. Nadrzędną filozofią tej sztuki walki jest motto: „ustąp aby zwyciężyć” Przeciwnicy zawsze muszą walczyć fair play, co uczy honorowości i uczciwości.

• Taekwondo – sztuka walki wywodząca się z Korei. Z początku stosowano ją do szkolenia żołnierzy, stosunkowo niedawno stała się znana jako sztuka walki. Osoby praktykujące taekwondo muszą przestrzegać pięciu zasad moralnych (uprzejmość, prawość, wytrwałość, samokontrola, niezłomny duch).

Należy przy tym pamiętać, że niektóre ze sztuk walki stały się także sportami i to nawet olimpijskimi, jak judo, karate, czy taekwondo (co jest lekko w sprzeczności z ich pierwotną filozofią, stawiając za główny cel zwycięstwo nad przeciwnikiem)

Do sportów walki zalicza się m.in.:

• Boks – walka w rękawicach bokserskich i w ringu. Podczas pojedynku zakazane jest bicie głową, z kolana oraz z łokcia. Liczy się nie tylko silny prawy sierpowy, ale również zwinność, szybkość i moc zadawanych ciosów.

• MMA –inaczej mieszane sztuki walki, w której wszelkie chwyty są dozwolone. MMA czerpie inspirację z wielu innych technik i sportów walki tak aby walka była jak najbardziej skuteczna, zapewniając tym samym zróżnicowany pojedynek i dużą widowiskowość

Oczywiście przybliżono tu tylko wybrane sztuki i sporty walki, gdyż ich odmian jest znacznie więcej, właściwie każdy region świata, każde większe państwo ma w swojej historii epizody konfliktów zbrojnych, które były przyczynkiem do powstania różnych systemów walki wręcz mających na celu zwiększenie potencjału militarno-obronnego danej społeczności i to zarówno z użyciem jak i bez użycia broni. Tym samym można by tu wymienić jeszcze kilkanaście stylów czy systemów sztuk walki i sportów walki. Niezależnie od tego które z nich pochodzą z jakiego regionu i na czym się bardziej skupiają w swoich akcentach szkoleniowych, większość z nich łączy wspólny mianownik, podejmowanie trudu w celu samodoskonalenia i zwiększenia skuteczności działań obronnych, co czyni je bardzo pożądanymi i ciekawymi z punktu widzenia wszechstronnego rozwoju motorycznego człowieka.

Popularność sztuk i sportów walk w Polsce rośnie, a wraz z nią zwiększa się także liczba miejsc, w których można uprawiać przeróżne ich odmiany – od kung fu po boks. Warto zastanowić się nad tym, który ciekawi nas najbardziej i wybrać się na zajęcia, a może nawet spróbować kilku? Możliwości jest naprawdę wiele!

Opracowała: mgr Aleksandra Nowacka

Niedawno pisaliśmy o Crossficie w kontekście urozmaicania i wzbogacania podstawowego treningu o inne formy aktywności fizycznej. Dziś swoją uwagę chcielibyśmy skupić na sportach i sztukach walki, a dokładnie na tym czym się one różnią i jaki mają charakter poszczególne ich odmiany.

Bardzo często myli się pojęcia sztuk i sportów walki, nieraz są one ze sobą utożsamiane, a to błąd. Sztuki walki trenuje się po to, aby wzmocnić siłę fizyczną, poznać techniki walk i ich filozofię. Poprawiają nie tylko kondycję fizyczną, ale zgodnie z ideologią także sferę mentalną i emocjonalną (duchową). Sztuki walki nie są nastawione na agresję, w przeciwieństwie do sportów walki, które mają na celu skuteczne pokonanie przeciwnika. Najpopularniejsze rodzaje sztuk walki to te wywodzące się z krajów Dalekiego Wschodu tj. Japonii, Chin, Korei czy Tajlandii. Wykazują one głęboki związek z filozofią buddyjską rozprzestrzenioną w tej części świata. Ich domeną nie jest rywalizacja i agresja, lecz spokój i umiejętność zapanowania nad swoimi odruchami. Przekazują ponadto uniwersalne wartości takie jak szacunek dla przeciwnika, dyscyplina, umiejętność trzymania nerwów na wodzy, konieczność samodoskonalenia i samokontroli.

Sztuki i sporty walki uczą samoobrony, dzięki czemu zwiększają pewność siebie oraz poczucie własnej wartości. Poprawiają także sprawność i kondycję fizyczną, koordynację i wydolność organizmu, znacznie poprawiają także zdolności poznawcze. Korzystnie wpływają na nie tylko na ciało, ale i na umysł. To także świetny sposób na radzenie sobie ze stresem i rozładowanie negatywnych emocji. Mają utylitarny charakter i świetnie sprawdzają się rówież wśród służb mundurowych.

Do najpopularniejszych sztuk walki zalicza się m.in.:

• Kung fu – chiński styl walki, w którym style są wzorowane na różnych zwierzętach – lamparcie, wężu, żurawiu, tygrysie i smoku. W stylu chodzi o to, aby móc obronić się nawet przed większym przeciwnikiem, dlatego bazuje się na poznaniu czułych słabych punktów przeciwnika.

• Karate – styl walki wymyślony w celu obrony bez stosowania broni. Stosuje się w nim wiele uderzeń i kopnięć, w trakcie których wydaje się charakterystyczne odgłosy, mające z jednej strony skumulować energię i skupienie a z drugiej wpłynąć na percepcję przeciwnika. Jednak jego nadrzędnym celem jest pokonanie przeciwnika bez użycia przemocy. Liczy się tutaj przede wszystkim aspekt duchowy oraz siła charakteru.

• Judo – nadrzędnym celem jest doskonalenie samego siebie. Tutaj stawia się na szybkość, zwinność oraz świadome stosowanie siły lub wykorzystywanie siły przeciwnika przeciwko niemu samemu. Nadrzędną filozofią tej sztuki walki jest motto: „ustąp aby zwyciężyć” Przeciwnicy zawsze muszą walczyć fair play, co uczy honorowości i uczciwości.

• Taekwondo – sztuka walki wywodząca się z Korei. Z początku stosowano ją do szkolenia żołnierzy, stosunkowo niedawno stała się znana jako sztuka walki. Osoby praktykujące taekwondo muszą przestrzegać pięciu zasad moralnych (uprzejmość, prawość, wytrwałość, samokontrola, niezłomny duch).

Należy przy tym pamiętać, że niektóre ze sztuk walki stały się także sportami i to nawet olimpijskimi, jak judo, karate, czy taekwondo (co jest lekko w sprzeczności z ich pierwotną filozofią, stawiając za główny cel zwycięstwo nad przeciwnikiem)

Do sportów walki zalicza się m.in.:

• Boks – walka w rękawicach bokserskich i w ringu. Podczas pojedynku zakazane jest bicie głową, z kolana oraz z łokcia. Liczy się nie tylko silny prawy sierpowy, ale również zwinność, szybkość i moc zadawanych ciosów.

• MMA –inaczej mieszane sztuki walki, w której wszelkie chwyty są dozwolone. MMA czerpie inspirację z wielu innych technik i sportów walki tak aby walka była jak najbardziej skuteczna, zapewniając tym samym zróżnicowany pojedynek i dużą widowiskowość

Oczywiście przybliżono tu tylko wybrane sztuki i sporty walki, gdyż ich odmian jest znacznie więcej, właściwie każdy region świata, każde większe państwo ma w swojej historii epizody konfliktów zbrojnych, które były przyczynkiem do powstania różnych systemów walki wręcz mających na celu zwiększenie potencjału militarno-obronnego danej społeczności i to zarówno z użyciem jak i bez użycia broni. Tym samym można by tu wymienić jeszcze kilkanaście stylów czy systemów sztuk walki i sportów walki. Niezależnie od tego które z nich pochodzą z jakiego regionu i na czym się bardziej skupiają w swoich akcentach szkoleniowych, większość z nich łączy wspólny mianownik, podejmowanie trudu w celu samodoskonalenia i zwiększenia skuteczności działań obronnych, co czyni je bardzo pożądanymi i ciekawymi z punktu widzenia wszechstronnego rozwoju motorycznego człowieka.

Popularność sztuk i sportów walk w Polsce rośnie, a wraz z nią zwiększa się także liczba miejsc, w których można uprawiać przeróżne ich odmiany – od kung fu po boks. Warto zastanowić się nad tym, który ciekawi nas najbardziej i wybrać się na zajęcia, a może nawet spróbować kilku? Możliwości jest naprawdę wiele!